Wanneer ‘ik wil mijn kinderen zien’ omslaat in stalking
Stalking. Een zwaar woord. Een eng woord ook. En iets waarvan je hoopt dat het je nooit overkomt. Toch zit ik er middenin. Niet voor de eerste keer – maar dit keer voelt het anders. Het voelt dreigend. Slopend. En onbegrijpelijk voor wie er niet middenin zit.
De vader van mijn kinderen is ineens terug. Na 14 jaar afwezigheid. Geen verjaardagskaartjes, geen telefoontjes, geen steun. Gewoon... niets. En nu zegt hij: “Ik wil mijn kinderen zien.”
Klinkt bijna nobel, toch?
Maar er zit een andere kant aan dit verhaal. Eentje die ik niet wil romantiseren.
Deze man – laten we hem gewoon noemen wat hij is: een verslaafde, een onstabiele factor in het leven van wie dan ook – heeft niets opgebouwd. Geen stabiele woning, geen werk, geen plan. Maar hij denkt wél ineens recht te hebben op een plek in het leven van mijn kinderen. Kinderen die hem niet kennen. Kinderen die ik al die jaren alleen heb opgevoed. Met liefde. Met vallen en opstaan. Met alles wat ik in me heb.
En toen ik – uiteraard – nee zei, begon het.
Niet met hemzelf, want hij durft me niet rechtstreeks te benaderen.
Maar via anderen. Vreemden. Mensen die ineens bij mijn huis staan. Die op rare tijden berichten sturen. Die me schaduwen. Mensen die zijn vuile werk doen. En dan weet je ineens: dit is stalking. En erger nog: dit is georganiseerd.
Dit kan iedereen overkomen
Stalking heeft veel gezichten. Het zijn niet altijd ex-partners met wraakgevoelens. Soms zijn het mensen die zich in hun recht voelen staan. Die vinden dat ze ‘iets terug willen’. Die weigeren te accepteren dat jouw nee ook echt een nee is.
In mijn geval is het gekoppeld aan moederschap, aan veiligheid. Ik heb de volledige voogdij over mijn kinderen. En dat is niet voor niets. Ik bescherm hen tegen iemand die zichzelf al jaren niet kan dragen – laat staan anderen.
Mijn grenzen zijn niet onderhandelbaar
Wat me het meest raakt, is dat er nog steeds mensen zijn die denken: “Maar het blijft hun vader.”
Nee. Biologisch zijn is geen garantie voor betrokkenheid, veiligheid of liefde. Mijn verantwoordelijkheid is helder: ik bescherm mijn kinderen. En dat betekent soms dat je hard moet zijn. Standvastig. Ook als de buitenwereld dat niet altijd begrijpt.
Aan andere vrouwen (en mannen) die dit meemaken: Je bent niet alleen. Je bent niet gek. En je hoeft je grenzen niet te verdedigen tegenover iemand die ze keer op keer overtreedt.
Stalking is geen vorm van liefde. Het is controle. En intimidatie.
En het is oké om jezelf en je kinderen daartegen te beschermen. Keer op keer, als het moet.
🧡
Sarah – Mama Power Coaching
Reactie plaatsen
Reacties