Sommige zinnen blijven voor altijd in je geheugen gegrift staan.
Zinnen waarvan je weet: dit had nooit tegen een kind gezegd mogen worden.
Zinnen die iets stukmaken.
Zoals de keer dat de directrice tegen mijn zoon zei:
“Door jou is de juf gestrest.”
Mijn zoon.
Een gevoelig, slim, lief kind met ADD.
Maar in de ogen van de school: "lastig", "druk", "ongeconcentreerd".
En ik? De alleenstaande moeder die het blijkbaar “allemaal niet onder controle had”.
🚪 Op de gang, dag na dag
Terwijl andere kinderen leerden, zat mijn zoon op de gang.
Niet één keer, maar vaak.
Omdat hij “te veel” was, “niet mee kon”, “te druk” was.
Maar niemand vroeg: waarom?
Niemand keek verder dan het gedrag.
Ik voelde aan alles: er klopt iets niet.
Hij kón niet meekomen in een klas met 32 kinderen. De prikkels, het lawaai, de verwachtingen – het overweldigde hem. En het maakte hem onrustig, boos, verdrietig.
De school keek weg.
Er was onverschilligheid.
Ik moest zelf op zoek naar hulp.
🧠 De diagnose die alles verklaarde
Ik schakelde zelf een gezinscoach in.
Liet hem onderzoeken.
En toen kwam het: ADD.
Een concentratieprobleem. Overprikkeling. Geen onwil, maar onvermogen.
Het was een opluchting – en tegelijk hartverscheurend. Want al die maanden was hij weggestopt, genegeerd, gestraft… voor iets waar hij niets aan kon doen.
En nog steeds bleef het onbegrip.
💔 Vooroordelen, ook naar mij
Er werd naar míj gewezen.
“Zou het komen doordat jij alleen bent?”
“Misschien mist hij structuur thuis?”
Alsof mijn moederschap de oorzaak was van zijn worsteling.
Alsof liefde, toewijding en strijdvaardigheid niet voldoende zijn als je geen partner naast je hebt.
Maar ik weigerde hem te laten vallen.
Ik vocht voor een plek waar hij wél gezien werd.
Na bijna een jaar lukte het eindelijk: hij mocht naar het speciaal onderwijs.
En daar bloeide hij langzaam open.
🧭 Wat ik wil dat andere moeders weten
Als jij dit leest en denkt: “Dit overkomt mij ook” – weet dat je niet alleen bent.
Het onderwijssysteem is niet altijd ingericht op onze kinderen.
Maar jij kent jouw kind het beste. Jij mag je stem gebruiken. Jij mag eisen stellen.
En jouw moederschap – of je nu alleen bent of niet – is geen oorzaak van problemen.
Jij bent de oplossing die het systeem vaak mist.
💪 Wat scholen moeten horen:
-
Kijk verder dan gedrag.
-
Luister naar ouders, in plaats van ze te beoordelen.
-
Erken dat een klas van 32 kinderen met allemaal unieke behoeften simpelweg te veel kan zijn.
-
En vooral: bescherm kinderen tegen uitsluiting en schuldgevoel.
💌 Herken jij jezelf in dit verhaal?
Misschien lees je dit en denk je: “Dit maak ik ook mee met mijn kind.”
Of voel je je machteloos, moe en niet gehoord – net zoals ik me voelde.
Weet dan: je bent niet alleen.
Soms heb je gewoon iemand nodig die je begrijpt, zonder oordeel.
Iemand die met je meedenkt en je weer in je kracht helpt staan – als moeder én als vrouw.
Voel je vrij om mij een bericht te sturen als je je verhaal kwijt wilt, vragen hebt of behoefte hebt aan ondersteuning. Je hoeft het niet alleen te doen. 💛
Stuur me gerust een DM, een mailtje of neem contact op via mijn website.
Ik luister. Ik zie jou. En ik sta naast je.
Liefs, Sarah
Reactie plaatsen
Reacties